Akıl Hastanesinde Unutulmuş Bir Yürek

Sevgili
Adını hâlâ defalarca yazıyorum buradaki eski defterlerin arasına
Burada zaman geçmiyor burada sensizlik bile bana dar geliyor
Herkes iyileş diyor ama kimse sormuyor beni hasta edenin kim olduğunu

Burada her gün seni düşünmekten başka bir tedavi yok
Ve inan bana seni düşünmek bazen ilaçtan daha acı ama daha gerçek
Beni hatırlıyor musun Hani birlikte sustuğumuz geceleri
Ben hâlâ o sessizliğin içindeyim hiç çıkamadım

Keşke herkes anlasaydı
Delilik bazen sadece çok sevmekti

Seni unutmayan biri var hâlâ bu duvarların ardında
Ve o hâlâ ben seni özlüyorum demeye devam ediyor
Burası akıl hastanesi evet
Ama içimdeki sevda hâlâ ayakta

Sonsuz özlemle
Bir delinin kalbinden sana

Burası
Duvarları bembeyaz ama ruhları kapkara bir yer
Ne zaman girdim bilmiyorum
Ama çıkmak çıkmak ne mümkün.

Adımı unuttum burada
Gözlerimi kaybettim zamanın içinde
Saatler akmaz günler konuşmaz
Sadece sessizlik sadece suskunluk var

Bir kadın var köşede
Her gün aynı ninniyi söylüyor kendine
Gelecek O bir gün gelecek diyor.
Kimse gelmediği hâlde hâlâ bekliyor

Bir adam var camın kenarında
Sürekli gökyüzüne bakıyor
Soruyorum Ne görüyorsun orada
Özgürlük diyor ama adını unutmuşum

Hemşireler gülümser ama gözleri ağlar
Doktorlar ellerinde ilaçlarla dolaşır
Sanki bizi uyutmak isterler sonsuza kadar
Çünkü burada uyanmak delirmeye benzer

Duvarlar konuşmuyor ama sır saklıyor
Her tuğlasında bir hikâye var
Bir çocuk var koridorda oyuncak arıyor hâlâ
Ama çocukluğu çoktan cam gibi kırılmış yıllar önce

Ben de yazıyorum içimden gelenleri
Kalemim yok defterim yok ama
Aklımda binlerce kelime dolanıyor
Hepsi suskun Hepsi yorgun.

Deliyim ben diyorlar
Peki kim sağlıklı ki bu dünyada
Aklı olanlar mı daha çok acı çeker
Yoksa biz mi
Kendini bilmeyen ama kalbini unutmayan biz mi

Burası akıl hastanesi
Ama aslında kalbi fazla kırılanların
Çok sevenlerin çok bekleyenlerin mezarlığı
Burada kimse ölmez
Ama herkes yaşamayı unutmuştur

Sevgili Dışarıdaki Dünya’ya

Beni unuttuğunu biliyorum
Ama ben seni her gün hatırlıyorum
Bir pencere var burada
Her sabah umutla açıyorum ama
Güneş bile ürkek bakıyor içeri

Biliyor musun bazen delirmek bir savunmadır
Bu dünyada akıl sağlıklı kalamaz herkes için
Ben sadece fazla düşündüm fazla hissettim
Ve bu yüzden düştüm bu beyaz duvarların içine

Korkma hâlâ insanım
Hâlâ dua ediyorum gece yatağımda
Hâlâ bir yerlerde biri beni anlasın istiyorum
Bir çiçeği sevdiğim gibi sevdim hayatı
Ama çiçekler soldu
Ve ben kendime bile küstüm

Eğer bu satırlar bir gün birinin yüreğine ulaşırsa
Bil ki burada biri hâlâ umut taşıyor içinde.
Dünyaya değil insanlığa küskünüm sadece
Ama hâlâ seviyorum
Ve hâlâ ağlıyorum geceleri

Unutma beni

Bir akıl hastanesinde unutulmuş bir yürek