Akdamar’ın Ağıdı Şiiri - Mesut Yüksel

Bir keşiş yaşardı Akdamar’da,
taşın ve suskunluğun koynunda.
Yanında Tamar vardı,
Van Gölü’nün sabahı kadar duru.

Bir çoban sevdi onu,
sevda aktı damarlarından.
Her gece yüzdü karanlığa,
umutla yararak suları.

Tamar, fener oldu gecelere;
bir yıldız gibi tuttu ışığını.
Aşk yolunu şaşırmasın diye
aydınlattı dalgaları.

Ama ihanet karanlık sever.
Fırtınalı, soğuk bir gecede,
keşiş yerinden söktü ışığı,
kötülüğü kılavuz yaptı sevdaya.

Çoban kulaç attı,
yüzdükçe uzaklaştı kıyı.
Kolları yoruldu,
ama yüreği sönmedi.

Son nefesinde;
“Ah Tamar!” diye haykırdı.
Van’ın soğuk suları aldı adını,
sonsuzlukta yankıladı sesi.

O günden sonra Akdamar,
bir ada değil;
yarım kalmış bir aşkın
taşlaşmış hikayesidir.