Ahsen'e Mektup 2 Şiiri - Mehmet Bicik

Sevgili Ahsen’im,
dayanamıyorum artık…
Gözyaşlarımla
yazıyorum bu satırları…

İnan,
ben istemedim bu hayatı..
Bu kaderi de
ben yazmadım kızım…
Bir yıldızdın elimde..
Sımsıkı tutarken,
her geçen gün kaydın gittin
avuçlarımın arasından..
Uzaklaştıkça uzaklaştın benden…

“Ya kimlere baba desin
körpe yavrum dillenirse” diye
düşündükçe kahroluyorum..
Senden uzak,
senden ayrı olmak
ölüm geliyor bana..
Ve…
yalvarıyorum Rabbim’e:
“senin başkasına
baba dediğini duymadan”
alsın diye canımı…

Duvarlara,
kitaplara,
defterlere soruyorum seni…
Fotoğraflarda görüyorum,
sevebiliyorum
o gülen gözlerini,
yumurcak ellerini…

Ben
istemez miydim kızım,
kucağıma alıp sevmeyi,
ninnilerle uyutmayı seni…
Ellerinden tutup
parklarda,
çay bahçelerinde gezmeyi
senle…
Senle ağlayıp,
senle gülmeyi
ben istemez miydim?

Senle
umutlarım,
hayallerim de kayıp gitti
avuçlarımın arasından..
Sabrettim,
senin için..
Seni görünce,
seni sevince
bir nebzecik olsun
dineceğini sandım acılarımın..
Olmadı kızım,
sen aklıma geldikçe,
seni gördükçe
daha da
depreşti yaralarım…

Benden
her geçen gün uzaklaştığını
hatırlamak bile
kahretti beni…

Biliyorum,
beni suçlayacaksın.
“babam olsan
yanımda olurdun”
diyeceksin..
Neden yanında olmadığımı,
olamadığımı
Hiç düşünmeyeceksin..
Merak da etmeyeceksin,
dinlemek istemeyeceksin beni belki..
Ben de
bir şeyleri ispatlamak zorunda
hissetmeyeceğim kendimi...

Ve...
Başımı eğip
sessizce,
ümitsizce
çekip gideceğim
o mâlûm yere…
Hoşça kal,
hep mutlu ol kızım
diyerek….

16 Kasım 2003, Burhaniye