Bir zamanlar ahşap konuşurdu,
duvarlar fısıldar, komşular gülerdi.
Geceden sabaha uzardı söz,
kapılar ardına dek açıktı,
sır diye bir şey yoktu o vakitler.
Sokaklarda yankılanırdı çıplak ayak sesleri,
toprağın kokusu dolardı avuçlara.
Bir kazan kaynardı komşu evinde,
bir dilim ekmek paylaşılırdı sessizce,
herkesin hakkıydı o sıcaklık.
Sonra gün döndü, zaman çatladı,
küçük evler yıkıldı, yollar büyüdü.
Beton göğe uzandıkça,
gök içimize sustu.
Manavdan torbalarla dönen yüzler,
acele içinde eğilen eller,
bir elmanın utancını saklar gibiydi.
Artık kimse bir bakışa bile dayanamazdı.
Çocuklar büyüdü dizleri yara almadı,
tahta kokusu unuttu onları.
Bostanlar kurudu,
toprak sessizce çekildi kabuğuna.
Geceler ağırlaştı, fileler boşaldı,
evlerde ışık sönmeden yorgunluk çöktü.
Kimse kimseye “yorgunum” diyemedi,
çünkü yorgunluğu yalnız para anlardı.
Ve bir gün,
çarşıdan dönenlerin ellerinde
kâğıtlara sarılmış sessizlik vardı.
Kapılar kapandı, pencereler baktı ama görmedi.
Yine de bir yerde,
pervaz aralığından sızan ince bir ses
hala eski bir masalı anlatıyordu:
bir zamanlar ahşap konuşurdu.
Kayıt Tarihi : 15.12.2024 14:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
