Yaralı Güvercin (Küçük Dostlar-3)
Küçük Selim’in annesi hastalanıp hastaneye kaldırılalı 3 hafta olmuştu. Anne sevgisinden uzak kalan Selim, iyice yaramaz olmuştu. Annesine duyduğu özlem, onu öfkeli bir çocuk yapmıştı. Son bir haftadır en iyi arkadaşları Hüseyin ve Recep’ten uzaklaşmış ve mahallenin en haşarı çocukları olan Hans ve Karl ile dolaşır olmuştu. Mahallenin camisinde Kuran kurslarına başlayan Hüseyin ve Recep onu da çağırmışlar, çok güzel şeyler öğrendiklerini, her okudukları sureden sonra Ahmet hocanın kendileri şeker, çikolata verdiğini neşe içinde söylemelerine rağmen gitmemişti.
O gün yine Hans ve Karl ile buluşmuş ve çeşitli yaramazlıklara başlamışlardı. Önce Hans, mahallede tek başına yaşayan Berlin itfaiyesinden emekli By Müller’in camını taş atarak kırmış, yakalanmadan kaçmışlardı. Selim ilk defa kötü bir olaya karıştığı için içinden çok üzülmüş ama kötü arkadaşlarından da ayrılmamıştı. Anne-babasının bu olayı duyarsa çok kızacaklarını da düşünmeden yapamıyor, içi içini yiyordu.
Dolaşırken öğle saatlerine doğru bir kedinin ağaca tırmandığını gördüler. Hans yine bir taş alıp kediye atmaya niyetlenmişti ki, Karl elini tutup ona engel oldu. Hans;
-Noldu Karl?
İ N S A F (Ahmet Ünal ÇAM 'dan yeni öykü Yazılış: 05-04-2008 04:00)
----------------------------
Bu yaşanmış bir hikayedir bu, tüm acısıyla, tüm hüznüyle ve imkansızlıklarıyla.
ŞAİRİN KAYBEDİŞİ
-------
Felluce’de ABD ve israil askerlerinin katliamı devam ediyordu. Halkın kentten kaçmasına bile izin verilmiyordu.
Büyük bir sessizliğin yaşandığı Felluce’ye girerken, ABD askerlerinden er Henry endişe içindeydi. Daha kısa zaman önce öldürecekleri insanların yüzlerini görmeleri gerekmiyordu. Uçak ve helikopterlerden bombalar ve bilgisayar oyunu oynar gibi üstün uzun namlulu silahlarla öldürdükleri insanlara fazla aldırmıyorlardı. Oysa geçen hafta El Şuheda kentine bombardımandan bir süre sonra yaya girmişlerdi. Kendilerine El Şuheda’ya girmeleri ve hareket eden tüm canlıları acımadan öldürmeleri emredilmişti. Ölüleri de kanıt bırakmamak için ceset torbalarına koyup Fırat nehrine atmaları söylenmişti. “Kanıt bırakmamak” cümlesinin manasını bir süre sonra anlamışlardı; şişmiş, sararmış ama kokmayan cesetler kimyasal silah kullanıldığını gösteriyordu. Er Henry’nin şair yüreği bu manzaradan sonra isyan etmiş ama dili susmuştu. Askerliği uzamasın diye susmuştu. Ertesi gün Colan ve El Cübeyl kentlerinde de aynı katliamların yapıldığını, çoğunluğu kadın ve çocuk, binlerce insanın biyolojik silahlarla öldürüldüğünü öğrenince, “-Acaba yanlış tarafta mıyım! .. ” diye söylenerek, bir köşede oturup ağlamıştı. Şairdi özellikle çocuk cesetlerini görüp te zalimlerle aynı safta olmak ne kadar zordu. Bir an önce, bu kirli savaşın bitmesi ve evine dönmek için dua etmişti.
Sanki gelecek ay gökten para yağacak. Hem ev sahibim de zengin biri sayılmaz ki. Kimseden borç istemeye de yüzüm kalmadı. 20 milyon da kiraya verince elde 10 kalacak, bakkal artık beklemez, 5 de ona. Kalan 5 de bir hafta yeter ya sonra”.
Adam evine geldiğini farketti. İçeri girdi, sıkıntılarını olabildiğince ailesine yansıtmayan biriydi. Yüzündeki sıkıntılı ifadeyi zorla da olsa değiştirdi, güler yüzle içeri seslendi;
-Alo! ... kimse yok mu? Bu yorgun ve yaşlı adamı karşılayacak kimse yok mu?
08-04-2008 11:30
Yaş 41, 6-Nisan’dayım, balkondayım
Almışım garip gönlümü, işte karşımdayım
Düşünüyorum da bu akşam,
…her akşam
Geceleri,yalnızlığa sarılıp ta
uyurum,
Hasret yiyip,dert içip
büyürüm.
Yollarıma güller ser ki
gülüm
Trablus, Bingazi, Yemen, Medine
Yorulmuştu yıllarca cepheden cepheye
Yorulmuştu Mehmedim, öle öldüre
Mehmetçiğin
gönlünde sıla,
gönlünde hasret,
Hep üzülüp, hep ağlasam da,
Bir gün yüze gülünüp, unutulsam da
Boş umutlarda avuntu aransam da.
(Karşılıksız) sevgim, biter mi memleketim.
Olmam nankörün, olsam da deli bile
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!