Ahlat Ağacı Şiiri - Ömer Çelik

Ayakta kış uykusu ömürden sayılır mı?
Güzel günlere muhtaç, tomurcukları vardı.
Gonca güllerden önce
İlkbahar güneşinin büyüsüyle uyanır
Beyaz tüller içinde ahenkle salınırdı.

Emsalleri kalmamış, çoktan beri yalnızdı
Tabiat canlanırken, kütükler konuşmazdı.
Yaşama hevesiyle
Kuşlar yuvalanırken muhtelif dallarına
Çocuklar şarkı söyler, salıncaklar kurardı.

Saatler dursa bile, dakikalar işlerdi
Ab-ı hayat içinde, ne varsa değişirdi.
Arazi çölleşirken
Gelen-geçen yolcular gölgesine sığınır
Cepheden, profilden mühim pozlar verirdi.

Ahlat bu, çalı değil bozkırın sultanıydı.
Ahalinin gönlünde, başka bir yeri vardı.
Sancılar depreşince
Besmele çekilerek, ahenkle ırgalanır
Şifalı yemişleri, özenle toplanırdı.

Etrafı seyre dalar, insandan ürperirdi.
Vefasız karakterler, lütfuyla yetinir mi?
Dağlardan pus çökünce
İnsafsız darbelerle, kahpece parçalanmış
Renkli fotoğraflarla, öykülerde kalmıştı.

Ömer ÇELİK
18/10/2021