Âhi Evran Şiiri - Bekir Sami Ünsal

ÂHİ EVRAN

İsmi Mahmut bin Ahmet, lakabı Nasuriddin
Anadolu’da onla, hayat buldu bu hak din
Türklük ve İslamiyet yayıldı büyük hızla
Din ve fen âlimleri, yetişti büyük hazla

Sühreverdi Veli’nin, sohbetinden feyz aldı
Kirmani’yle tanışıp, yanından ayrılmadı
Sadrettin Konevi’nin; babası davet etti
İcabet ederek o,Anadolu’ya gitti

Gelir gelmez durmadı, şehir şehir dolaştı
İrşat vazifesiyle; hiç durmadan çalıştı
Hak ve Resul aşkını, her vaazda anlattı
Sayesinde insanlar; bu büyük hazzı tattı

Esnaf ve sanatkârı; bende kılıp bağladı
Ülkenin her yerinde; bütünlüğü sağladı
Yaklaşınca Moğollar; kurdu hemen milisi
Her bireri oldular; yurdun çelik kalesi

Evran adlı dev yılan; halka korku verirdi
Fakat pir’i görünce; saygısını gösterdi
Halk, bu kerametinden; bu lakabı takmıştı
O zaten gönülleri; tutuşturup yakmıştı

Yetişen talebeler; dağıldı bütün yurda
Teşkilatlar kurarak; hizmet verdiler orda
Selçuklulardan sonra; Söğüt’e yerleştiler
Ertuğrul Gazi ile orada birleştiler

Haksöyler, bu muhterem; zat’a şükran borçluyuz
On tane eseri var, kaçını okumuşuz?
Onlar ki; tarihimde, hiç sönmeyen meşale
Onlarsız varılamaz; âti ve istiklale

Âti: Gelecek