Ah! Şu İnsanlar. Şiiri - Abdulkerim Orhan

Öyle bir zamana vardık ki heyhat
Bülbülün sesini kesmiş kargalar
Oturup kalktığım sofralar bayat
Medeniyet öğretir bak hayvanlar.

Önce vurur sonra yara sargılar
Mahkeme kurmadan seni yargılar
Yüzüne bin türlü cazip övgüler
Arkadan kuyunu kazar insanlar.

Gündüz olunca hep beraber gezer
Gece seni karanlığa hapseder
Bir lafa bakıp ne imalar sezer
Geceden de kara oldu insanlar.

Bahar gelir bağlarından ayrılmaz
Yaz gelir de mahsulüne kondurmaz
Hazan olur hicranlara doyurmaz
Kışın kar altında yatar insanlar.

Bir dünya bulsamda yollara düşsem
Dostun o elinden şerbetler içsem
Ne zaman kayıpta yerlere düşsem
Bir tekme kaldırıp vurur insanlar.

Ey! GEDA sen de ortaksın bu işe
Kim dur diyecek ki böyle gidişe
Ağu katar helal lokmalık aşa
İblisten de iblis oldu insanlar.