Hoyratça tüketiyoruz ömrün dakikalarını.
Bu can bizimmiş gibi.
Takvimden yaprak koparır gibi.
Ölen yalnız ve kimsesizmiş.
Lakin hırs ve inatla tutunur nefis.
Yaşamak için her dem yeniden doğmuşuz sanki.
Ürkütmese beni ölüm, her gün ölürüm.
Meçhul son nefeste yaşananlar...
Tüm sır, ölenle 'alan'arasında.
Rahman’la gerçekten kaldı mı perde!
Tekrarlanır bu 'bilmece'.
15 Kasım 2009
Kayıt Tarihi : 15.11.2009 17:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!