Ah O Çocuklar Şiiri - Aydan Güner Özdemir

Sokakta gördüm çocuğu,
Saçları keçe, üstü başı kir içinde.
Bakışları ürkek, korkak, keder içinde…
Alıp içime koyasım geldi —
Sıcacık,
Tertemiz…

Çöp konteynerinin dibinde gördüm çocuğu,
Sezen Sokağı’nın tam köşesinde.
Annesiyle oturmuş, çöpten bulduğu meyveleri yiyordu.
Mahcup,
Üzgün,
Acı dolu gözleriyle…
Alıp yüreğime koyasım geldi —
Sıcacık,
Güvenli,
Tertemiz…

Bir çocuk gördüm yol kenarında.
Okuyamamış, dilenmeye zorlanmış;
Soğuktan teni morarmış,
Burnu ağzına karışmış,
Sanki dünyanın kiri yüzüne yapışmış.
Oysa en masum, en temiz oydu —
Sadece kaderi kirliydi...
Kirletilmişti karanlıklarla.
Alıp içime ısıtasım geldi —
Sıcacık,
Güvenli...

Çocukların etrafını kuşatan karanlıklar...
Geleceğini, umudunu söndüren,
Gözlerindeki ışığı yutan karanlıklar...
Kendileri gibi o minicik yavruları da karartmaya çalışanlar…
Alıp koyasım geldi onları,
Bir dipsiz kuyuya —
Bir daha kirletmesinler diye,
Daracık,
Kendileri gibi karanlık…
Dipsiz...