Ah Lina! Şiiri - İlhami İnceöz

AH LİNA!

İnsanı ne çok vurur güz, ah Lina!
Parmaklarında donar, titrer zaman,
Acılar gâzel taşır odalara
Türküler sancıyla döner duvardan…

İnsanı ne çok yorar güz, ah Lina!
Bir çift söz gömmeye üşenir efkâr,
Gökyüzü kırağı yığar camlara
Ay ışığı bir deniz gibi soğur…

İnsanı ne çok vurur güz, ah Lina!
Sardığın yaralardan fışkırır kan,
Geceler ayaz, günler sonsuz kara…
Mutsuzluk yayılır, puslu camlardan…

İnsanı ne çok vurur güz, ah Lina!
Kemik harap, kan çürür, damar ölür,
Yalnızlık her canlıda, aynı yara,
Kedi köpekler en çok, gece üşür…

İnsanı ne çok kırar güz, ah Linâ!
Kalbim bir meczup, bir meftun, dâr düşer,
Güneşin şefkâti yalnız kuşlara
Gözlerin, uykuma dâhi, fer düşer.

İnsanı ne çok bulur güz, ah Lina!
Yaprak dökerim sabah, akşam, gün, ay…
Son rüzgârı vurduğunda dağlara
Nâr olurum şehirde, iğde, ayva…

Ben bir kuş, gül-bahar o bakışlara…
Ölü’m, som altın, uzanır dallara…