Ah İstanbul Şiiri - Ahmet Cemil Atay

Ah İstanbul

Makber-i dünya
Kirli zamansızlığında tarih sayfasının
Zamansızlığında kayıpsın kahve bir bakışın
Uyan makber-i bedeninde
Garip bir oğlanın
Uyandır ruhunu
Seher vakitlerinde sokul
Koynuna kıyılmış yarımlığında varlığın

Varis gölgelerinde
Kırık kemandan çıkan son namelerde
O ahşap evin o son İstanbul beyinde
O son Osmanlı kelimesinde
Uyan
Yorgunluğuna abuk sabuk düşüncelerin
Yorgunluğuna bu fani bedenin
Söylenmemiş sözlere uyan

Bir melodi olsun
Kahve keyfinde
Detaysız bir anın ezilmişliğinde
Bir kaygusuz abdalun
Kaygulu yarinin
Kararsız ve de tutarsızlığında elinde ilk günden kalan
Bir demet beyaz gül
Dibinde yeşermeyen ellerimde dalları
Ruhumun sarımtırak yaprakları.

Uyan
Yine keman
Kenan ilinden derinlerden
Yusuf! un düştüğü kuyu
Dipsiz güzelliğinde kaybolmuşluğum
Gözlerinin kasvetli ruhu
Uyan kuyu başında kervan
Uyan susuzluğuna serapsız geçen çöllerin
Bir kaktüsün acı inlemelerine
Doğan yeni beyaz güle

Ah parçaları ruhsuzluğun
Bir yayının akışına
Bir yalnız kemanın koynunda
Bir sazlı sözlü ayinin mehtabına
Bir çingene düğününde bir elinde elma
Çoban oğlan
Uyan
Ay gitti
Güneştir doğan
Uyan kuzusuz koyunların koynunda yatan
O deli kahve gözlerinde çaresizlik
O güzel yardir efendisinden kaçan

Ah İstanbul
Bilir misin
Ben eskiden deli değildim
Deli zırvası değildi sözlerim
Değildi hayalin çıplaklığı
Üzerimdeki koku
Uyanışımdaki korku terinin ıslaklığı
Ah İstanbul
Ben hatırlamıyorum
Yalnız mıydım neydim
Uyan
Gönlümde yatan
Burası ilk durağın son notası
El eline bir keman
O yaydan çıkan namedir sadece
O ince ruhuma dokunabilen.

Ah İstanbul
İnleyen değildir yaralı bedenler
İlahi özlemin pınarında susamış
Aşk neferleri
Özlem tutku değildir
Sessizce sokulur
Bir namedir
Bir varlık
Bir yakarıştır bir ilahi beste
Devamlıdır özlemi aşkın
Yalın

Ah İstanbul
İsyansızlığıma eşlik eder misin
Bir sert kahvenin derin bakışlarında
Beyaz bir gülün saf güzelliğinde
Bir kayıp melodinin
Tutunamazlığında
Ah İstanbul bilir misin
Beni dinlemediğini bildiğimi

Bilmezsin bilirim.
Görmez kahve gözlerin boğazın maviliğinde
Bilirim gecedir.
Ama yine bilirim
Gecenin ötesinde
Vardır bir gündüz
Masum hüzünsüz
Ah İstanbul
Yaslan omzuma
Dinle kendini
Bir kırık kemanın
Yaralı namelerinde.

Ah İstanbul!