Ah elleri öpülesi anneler

Anneler,
Ah! o elleri öpülesi anneler,nerede şimdi? onlardan,biride,benim annemdi,ofacık,tefecikti,ama mangal,gibi,yüreği,vardı,zamansız gelen ecel,onun evinin direğinide,elinden aldı,o,iki minicik kızıyla koskoca istanbulda,çaresiz daha henüz 32 yaşında dul kaldı,ama yılmadı tıpkı bir kartal gibi yavrularını kanatlarının altına aldı,çocuklarını önce allaha sonrada komşularına emanet edip,maltepe,tarım,koruma fabrikasında çalışmaya başladı,eve koşarak gelir,bize sarılır ağlardı,kardeşim henüz 3 yaşında,
bende,11 yaşındayım,kardeşim annem sarılınca burnunu tutar öf anne pis kouyorsun derdi,annemde gülerek trene biz binince komportumandakilerde senin gibi burnunu tutuyor,derdi,bilmezlerdiki o yavruları için zehirin içinde yaşam savaşı veriyordu,gece vardiyasını hiç sevmezdi,birgün şefine durumu anlatmış ama sade sen değilsin burada senin durumunda birçok insan var deyince çaresiz boyun eğerdi,gündüz 2 de iş alır gece 2 de çıkardı,pendikte oturduğumuz için
maltepe istasyonunun yolcu salonunda günün ışımasını bekler,ilk trenle yavrularına koşardı, ışıklar yanıyor biz kardeşimle birbirimize sarılmışız,üstümüz açık,annem bizi kucaklar üstümüzü örter,kendid,banyoda,
yaptığı yer yatağında yatardı,çünki uyuması lazımdı,simitçisi,manavı bağırır çocuklar top oynar şımarır,susun annem uyuyor derim,tamam,tamam,
derlerdi,ama biraz sonra gene oynarlardı,o zaman komşulukta güzeldi,
bizi kendi çocukları gibi sever kollarlardı,şimdi abi bile demeye korkuyor insan,bizim bildiğimiz,abi demek baba demekti,şimdi bakıyorumda,
herkez kolayı seçmiş anneler babalar,kaçıyor,çocuklar ortada perişan,
bunları görünce,anacığım,senin değerini,dahaiyi anlıyorum,anaların,anası,
ellerinden öpüyorum,nur,içinde yat,seninle,iftihar,ediyorum,canım,anam.
25.22.2002 münevver şenol izmir