Ah Canlarım Ah Yetim Öksüz Kalanlarım

Altı koca yıl geçti kıyametin üzerinden.
Bugün o gün gibi acısı ve yarasıyla
Enkazlar hala kalkmadı yüreklerden.
Mezarlar ilk günkü gibi, gözyaşlarıyla sulanıyor.
Ayşe Bebe, Hasan Oğlan, Hüseyin Dede, Kezban Nine…
Hepsi hala daha enkaz altında
Ve benim hiç susmayan feryatlar kulaklarımda.
Tonlarca beton minik ve yaşlı bedenlerin üstünde,
İnsan hayatından çalanların ağzı kulaklarında.
Kanun veremedi cezanızı ama sanmayın bir gün
Bir yetim bir öksüz kesmeyecek biletinizi.
Ah canlarım ah yetim ah öksüzlerim
Ah kolu kanadı kırılmış analarım babalarım.
Ellerim tutmuyor, güç kalmadı kollarımda,
Kaldıramıyorum üzerinizden ölüm betonlarını.
Sinekler uçuşuyor kovamıyorum.
Derman yok artık yüreğimde.
Bebesine sarılıp havasızlıktan ölen,
Zeynep bacıma ulaşamıyorum.
Kurtulan canlarıma sevinirken,
Ah benim canlarım size ağlamadan duramıyorum.
Sesleniyorum:
“Kimse var mı?”
“Kimse var mı?”
Toz dolmuş boğazınıza sizi duyamıyorum.
Bir oyuncak bebek var yanıbaşımda,
Bir de bir küçük ayakkabı.
Ah be gülüm bebeğin burda ayakkabın burda,
Sen nerdesin ses ver bana.
Sesini bir kez duysam ciğerimi bırakıcam.
Yeter ki “Amca ben burdayım” de burdayım.
Bak teyzen süt ve çikolata getirdi sana,
Hadi be öksüzüm hadi be yetimim ses ver bana…
Altı koca yıl geçti kıyametin üzerinden,
Ben hala bana seslenmeni bekliyorum.
Ah canlarım ah yetim ah öksüzlerim.