Kim ellerini tutardı ?
İstediğin her şeyi kim yerine getirirdi ?
Her sorununda kim çözüm yolu bulurdu ?
Zorluklarda çıkış yolunu kim gösterirdi ?
En karanlık günlerde ilk ışık kimdi ?
İçindeki güneşi arıyorsun, değil mi ?
Sönünce anlasın, anlasın. Ah annem ah!
İçimin gökyüzünde
Bir yıldız çiziyorum özlediğimde.
Şimal yıldızım diyorum,
Sana dönüyorum, yön buluyorum.
Sıkıntılı gecelerimde çarem ,
Sabahım da güneşim oluyorsun.
Aydınlığa çıkıldığından beri,
Herkesin kalbine yazılmıştır...
Karanlığa düştüğümüzde;
Bize ilk ışığı gösteren annelerimizdir!
Ah annem...
Ne olurdu biraz daha yaşasaydın,
Sırtımda taşısaydım seni kilometrelerce.
Yapışsaydı kokun tenime,
Yorgunluktan ayaklarım titreseydi,
Kan ter içinde kalsaydım,
Dizlerimin bağı çözülseydi de;
Sen olsaydın,
Yetim kalmasaydım yüreğimde...
Orhan Gülaçar
Kayıt Tarihi : 11.5.2019 20:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!