Âh Şiiri - Kübra Kurtul

Canım o kadar yandı ki
neye âh edeceğimi bilemedim
Beni sevmedin diye sana kızamazdım
ama beni neden sevmedin?
Bu düşünce kafama yapışmış bir kene gibi
kanımı soğurdu yıllarca
Gelip gitmelerin, sevip sevmemelerin;
altı ay birbirini kovaladı
Ben, on yedi yaşımda sevdiğim adamı,
yirmi yaşımda kaybettim zannettim
Saçlarımdaki aklar yılların eseri olmalıydı oysa
Bir gecede ihtiyarlar mı insan?
Ben bir ömür geçirdim, öldüm zannetim
Âhlar döküldü dilimden
Her sokak başında,
her bir cümleni yâd ettim hunharca
Hatırlamak mı, unutmak mı daha acı bilmiyorum ama
keşke toprağın olsaydın da
ellerin olmasaydın Filinta