Ağrı Şiiri - Abdülkadir Budak

Dağından söz edecektim, bu beni aşar
Ağrımdan söz edeyim, kapalı anlamımdan
Geniş görünen evdeki odanın darlığından
Ben burada sahiciyim, büyük hayaller
Kurmayı unutalı yüzyıllar oldu
Evin oğlu yama gibi duran balkondur
Evin kızı bir merdiven boşluğu

Bu evin toplamı dört kişiden ibaret
Değildir işte, size öyle geliyor
Bu evin toplamı ıssızlıklardan
Yazmak bana düşüyor, okumak bir yaprağa
Bir kez daha kopuyorken dalından

Yüksek sesle düşünmeye çekiniyoruz
Kemandan tel koptuğunu ah birimiz söylese
Kaya gibi görünen kum tanesinin
Acıklı durumuna son vermeyi denese
Sürekli yağmur yağmasa gökyüzü görünecek
Sürekli rüzgâr esmese dalında duracak yaprak
Bu evin toplamı odalardan oluşmuyor
Bu evin toplamı dört otobüs, dört durak

Durgun bir göl gibi duruyor karım
Kurumuş kuyular gibi duruyor bakışları
Değişen şeyler var da konuşmuyoruz
Biten bir şeyler var, ekler gibiyiz
Ev dediğin artık büyükçe tabut
Dört omuz taşıyor, evet bildiniz

Akrabalar, komşular, saçaktaki kuşlar için
Öldürücü bir rolü oynayan biziz
Evin içi kabukla gizlenmiş yara
çay içmeye bile çıkamıyoruz
Düşeceğiz korkusuyla balkona