Ağlıyorum Şiiri - Mehmet Faruk Ünal

Bir yazmak,
Bir deli gibi yazmak geçiyor içimden.
Her sabah savaşa uyanan yürek,
Sana neden bu kadar aciz ve teslim?
Ağladığım aşikar değildi,
Öyle çoğaldı ki gizlerim!
Ulu orta ağlıyorum hep.

Tüm bu olanlar yüzünden bahsi çok ediliyor olmalı aşkın.
Sırtımı döndüm sana,
Ve inan ki geriye atıyor kalp.
Kollarım kırık sanki,
Bazı zamanlar hiçlikte kalıyor her şey öylece…
Bildiğim kelimelerle bu kadar ifade edebiliyorum,
Ancak, daha ötesinde olanlar.
Bütün bunlardan bahsedip,
Sonunda yeterince anlaşılır olmadığını anladığımda,
Daha bir yorgun düşüyorum kendime.

Bir mektup yazmak var aklımda.
Son mudur ya da ne sıfatla,
Henüz belli değil.
Bir beklentim yok ama artık bir şeyler yap kendin için.

Neden böylesin ki?
Sen de üzgünsün mutsuzsun.
Aslına bakarsan,
Ne sen, ne acılarım umurumda değil.
Divane bir deli arayışında ruhum.

Tanrıya sitem kadar zor sana konuşmak.
Sözdü ya hani sana verdiğim.
Her şey yerinde kalacak öylece diye.
Sırf bu sebepten kelime etmedim.

Ama gör artık!
Dışarıda gürül gürül akan hayat değil!
Mecnun’a, Kerem’e,
Ya da adı aşkla anılan her bir kahramana yakın duruyor,
Anlıyor yani yürek.

Hiç bir şey çözüm değil açmazıma.
Hiç bir şey bundan sonrasında iyi olmayacak.
Belli ki verem yürek,
Ne şifa, ne çare.
Kabullendim her sabah savaşa kolları kırık uyanmayı.
Bir görsen ya!
Oynamış güçlüyü dersin.
Evim yıkık,
Mahallem, şehrim, her bir köşe virane.
Bir de,
Hep ağlıyorum…