Ağlamışım Şiiri - Erdal Ebem

Boşa geçen bir ömrün hüznünü yaşıyorken
Feryat edip boş yere, aleme ağlamışım,
Kulluk denen yükümü, sırtımda taşıyorken,
İsyan eden kara bir kaleme ağlamışım.

Meşakkati çekmeden ödüller beklemişim,
Maksudi mekanımda, meğer hep teklemişim,
Mevsim hazan gelmeden, yaza kış eklemişim,
Güze isyanlar eden, halime ağlamışım.

Zamanın kini mi ne, bir meçhule dalmışım,
Top yekün umutları, bir kuyuya salmışım,
Ne akil başa alıp, nede bir ders almışım,
Dem-ü dem eylemeyen, dilime ağlamışım.

Mevlanadan Yunus’a, yol buldum dergahına,
Gıdım gıdım yükledim şu beden ervahına,
Korkarım kul hakkından, girmem asla ahına,
Hakka boyun eğmeyen, zalime ağlamışım.

Hakikat-i umume, gölgelemiş gizimi,
Fahri alem yolunda süremedim izimi,
Utanırım huzurda gösteremem yüzümü,
Öz özüme ettiğim zulume ağlamışım.

ERDAL EBEM
11.06.2008