Beş yaşlarındaydım,
Komşunun kızı “niye senin gözlerin o kadar güzel” diyerek hırsla beni
İtti, dizlerim ve avuçlarım çok fena parçalandı.
Ağlayarak eve geldim,ablam o halimi görünce hemen koştu.Bir yandan yaraları yıkıyor,bir yandan da kanı durdurmaya çalışıyordu.Sinirli bir şekilde “kendi düşen ağlamaz” dedi.
Ona düşmemin kendi hatam olmadığını söyleyemedim.Zaten kendim düşsem ağlamazdım ki.Ben hep başkalarının yanlışlarına ağladım.Belki de onlardaki pişkinliği,bencilliği, aymazlığı gözyaşlarımla bertaraf ederim sandım.Ama yanıldım.
Artık büyüme vakti sanırım.
A Ğ L A M A Y A C A Ğ I M .!
Tamamını Oku
