Ağlamak Şiiri - Hasan Hüseyin Uyar

Keşke yanan tüm ışıkları kapatabilsem!
Seyretse herkes şu asil çaresizliğimi.
İçimdeki tükenmişliği bir bilseler...
Öğretsem onlara da "hiçbir şey" yapabilmeyi.

Ağlayabilmeyi öğretsem; hıçkıra hıçkıra.
Akan damlaları havada yakalamayı öğretsem.

Hani avcunu açarsın ya,
“Allah'ım!” diye bir nida salarsın göklere.
O anda düşmeye başlar damlalar avuçlarına,
Islandıkça ellerin, daha fazla ağlamak gelir içinden.
Dökülür vicdan, dökülür belki de günahlar.
Tatmin olmazsın, bilirsin fakat “yetmez” dersin.
Yetmez...

Kimsenin görmediği bir yer seçmişsindir,
Ama duygular seni izler.
En çok da hüzün sana aşık olur.
Sen ağladıkça o sana bağlanır, bırakmaz ki peşini.
Çünkü istediği olmuştur, görevini yapmıştır.
Ciğerini bir kez daha almıştır.
Hani ruh bedene sığmaz ya,
Heh, işte onu pek sever.

Gözyaşların yanaklarında kurur.
Her yerin salya sümük olur.
Bir sükûnet gelir; ama gözlerin doludur yine.
Hazır kıta beklerler.
Yavaş yavaş hüzün gider, geçmişin gelir bu sefer aklına.
Sonra hasret gelir.
Açılır mazinin penceresi ve sevdiklerini gösterir sana.
Yaptıkların ya da yapamadıkların hatrına gelir.
Sonra yalnızlığın gelir.
Hepsi, her şey...
Ne varsa yenemediğin...
Tüm duygular sarar etrafını, alacaklı gibi.
Hani o yaşların kuruduğu güzel yüzün var ya,
Tekrardan çağlayana döner.
Hem de öncekinden daha kısa sürede.
Bu sefer kesik kesik nefesler, inleyen sesler vardır.
Artık birinin olup olmaması önemli değildir etrafta.
Salarsın kendini...

En ilginç yanı ise, kimse durdurmasın istersin seni.
Bütün hayatını tamir edebileceğini söylese biri gelip,
“Hayır!” diye çığlıklar atarsın belki de.
O an,
O yaşlar akacak...
Bırak kendini...