Ağlama, Gül Artık Şiiri - Şehmus İnal

Ağlama...
gözyaşların toprağa karıştıkça
çiçek değil, hüzün büyüyor orada.
Ve sen hüzün değilsin,
sen bir sabahın ilk ışığısın —
kendini hatırla.
Geceleri ağlatan her acı
gündüz gülüşünde yitip gider.

Bak...
hayat bile seni bekliyor uzaktan.
Bir çocuğun gülüşü kadar tertemizsin hâlâ
bu kirli dünyanın içinde.
Yıkıldın, evet.
Ama bak:
toprak da her kış ölür,
ilkbaharda yeniden doğmak için.

Gül artık…
çünkü gözyaşın seni değil,
onu üzenleri temizler yalnızca.
Sen gül,
onlar hangi dalı kırmış olursa olsun
sen başka bir daldan açarsın
yeter ki kendine inanasın.

Gözlerini sil şimdi.
Aynaya bak:
orada bir savaşçı var.
Kalbini kıranlara inat
hâlâ sevebilen biri…
bu senin gücün,
bu senin devrimin kendine karşı.

Ve ben buradayım,
bir kelime, bir nefes,
bir dost eli gibi uzakta…
diyeceğim ki sana her defasında:
Ağlama, gül artık...
çünkü sen gülünce
dünya biraz daha yaşanılır oluyor.