Ağlama! Şiiri - Ahmet Yıldırım 2

Ağlama
Demdir, geçer
Alışılır kabuklanan yaralara da
Sen, dünde yeşeren bir düşsün
Yarının umutlarına gebe
Ela gözlerin yaşı tatmasın

Ben, kıyılarında gezen cesaretsiz bir çocuğum
Kendi dilinin ezgilerine sağır büyütülmüş
En fazla ben olduğum yerde yabancıyım
Kendi toprağımın kokusu
Kendi tandır ekmeğimin kokusu
Bunlardan yükselen acı çığlık
Yine kendi ezilmişliğimin çığlığı

Ağlama
Demdir, geçer
Bu çığlıkları duyacak cemreler de gelir
Ve benim suya hasret umudum
Kurdele olur bu cemreye

Ağlama
Ela gözlerin yaşı tatmasın
Demdir, geçer
Vuslat yakındır ey toprağım
Gelince bu fasl-ı bahar
Çekilecektir feleğin bahtsız eli üzerimizden
Yaralı hülyalarımız iyileşecek
Ve kokunla sevişirken ben
Cemrem semayı aydınlatacak...