Ağladım... Şiiri - Nihan Yüzel

Güneşin doğuşunu seyrettim bu gece hayat penceremden
Bulutları hissettim kayan yıldızlarda
Gülüşünü düşündüm
Güldüm.
Senin yerine güldüm içim kan ağlarken
Mektuplarını okudum sonra
Hayallerine daldım
Gözlerin geldi aklıma
Ağladım
Sana ağladım
Birazda yokluğuna isyanım
Olmayışına
Ve sonra yaşamayı düşündüm sana dair
Yaktım tüm mektuplarımızı
Bu kadar zor olmamalıydı ama
Zorlandım.
Güneşin doğuşunu seyrettim bu gece hayat penceremden
Yağmurlar yağdırdım ağlayan yüreğime
Yeni düşlerimi vurdum sırtıma
Eski sokaklarımda yürüdüm
Sana yürüdüm
Hiç kimseye selam vermedim
Yollar uğurladı eski sokaklardan
Hiç bakmadım ardıma
Hiç duymadım
Hiç konuşmadım
Sana sustum yine
Yokluğuna sustum bensiz zamanlarda
Unuttum
Hepsini unuttum
Her şeyi unuttum
Gördüğüm ne varsa...
“Hayat” dedi yaşlı bir adam ardımdan
yüzümü çevirdim bilmediğim duygulara
Seni aradım olmadığın her yerde
Sana seslendim
Gülüşünü düşündüm
Güldüm
Bu kadar zor olmamalıydı ama
Zorlandım.
Yokluğuna zorlandım
Bakışlarınla ısındım soğuk gecelerde
Eskidi yeni düşlerim
Yalnızlığıma eskidi
Kimsesizliğime...
Güneşin doğuşunu seyrettim bu gece hayat penceremden
Toprağa sardım bedenimi
Gözlerin geldi aklıma;
AĞLADIM...