Duvarlar birikmiştir bu şehirde,
dağlar kendinden geçmiştir
o coşkun bakışlar metruktur artık,
karar verilmiştir bir kere,
ağaçların gözleri bağlanmıştır.
Uyku sersemi trenler kalkar istasyondan
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?