Afitabım Şiiri - Ümit Zeki Soyuduru

Ey mah yüzlüm, kara gözlüm, bunlar sana son hitabım,
Yok oldu benliğim sende, bitiyorum yana yana,
Mey diye zehirler içtim uğruna ey afitabım,
Ölmek bile bir şereftir yolunda garip ozana.

Senin sevmediğin kalbi, çalarım ben taştan taşa,
Sevgiler yalnız yaşanmaz, ömrümü bitirme boşa,
Ben yolunun türabıyım, isyan etmiyorum haşa!
Gel tüketme umudumu, ben sevdalandım sevdana.

Bülbülü şeydanım çölde, yeşereyim bende kal da,
Alsın demini ruhundan ne olur kalbime dol da,
Bitmez aşığın çilesi, çoğalır ancak bu yolda,
Kin olmaz ki güzellerde, merhametin yok mu bana?

Can medet umar canımdan, fermanımız sultanımdan,
Bekler oldum sevgini ben, uğruna geçtim canımdan,
Hiçbir zaman esirgemem ben varımı mihmanımdan,
Yakma Nemrut’un odunda, zalimlik yakışmaz sana,

Nar-ı beyza’dır şu gönlüm, ehl-i nâr eyleme beni,
Bende kaldı mı ki benlik, hep elindedir dümeni,
Güzelde vefa olurmuş, biz niye görmedik hani?
Nar-ı hayatım kalmadı, üflesene harı cana.

Seyrana çıksın gönüller, bir görelim hasletini,
Ben bıraktım yollarına benliğimin büsletini,
Yar bekletme Ümit’ini, müyesser kıl vuslatını,
Ezeli aşığınım ben, Kalû Belâdan bu yana.

Ankara – 06.09.2009