Ne Güzelde Uyutmuyorsun.. (kolera günleri)

Engelli bi aşk bizimkisi
Aşamadigimiz duvarlar
Varamadığımız yollar
İçinde düşüp kaybolduğumuz
Hendekler var

Şu sıralar
Beni izlediğin
Pencere denizi görmüyor
Ne ayın şalkı yüreğinde
Ne yıldızların parlaklığı

Karamsar olup
Kötü insan olma çaban
Boşuna
Bunu başaramassın
Çünkü içindeki seni
Senden iyi tanıyan
Ben varım
Sevgili

Biraz yorgun
Biraz kırgın
Kırık dökük olsakta
Umudunu aşka yitirme
İyi bir marangoz
Pinokyo gibi
Yeniden can verebilir belkide
Bu hikayede(ki)- bize

İhtiyacımız olanla
İçinde bulunduğumuz
Nokta
Çok garip
Ve
Gülünç

Birşey var
Ayrılık kimi zaman
Böyle hissettirebilir
İnsanız
Doğamız gereği

Bunu anlayip aşabileceğimiz
Kırışıklıktayız

Bir araya gelip
Dokunma
Sarılma
Ve
Kavuşma eylemleri gibi
Eylemlemleri
Gerçekleştirip
Omuzunda ağladığım anda
Geçecek hepsi
Biliyorum

Bu bi tecrübe değil
Bu bi yaklaşım
Ön görü belkide

Bir birine aşık iki insanın
İhtiyacı olan en önemli şey

Ve bu an
Öyle ki
Gözlerinin doğa yeşiline
O taze ormanı
Yeniden getirecek
Ve ben onun gölgesine
Salıncak kurup

Bi ömür
İlk bahar kalıcam sana