Affet Küçüğüm Şiiri - İlhami Güneyler

Artık kalem tutamıyorum,
İki satır ruhumu dökmeyi unuttum,
Sen gideli, ezeli uykuna dalalı...
Kaç gün oldu bilmiyorum,
Günleri unuttum…
Sabah aynaya baktığımda fark ettim,
Jilet kesmez sakalımı…
Uykusuzluktan şişmiş,
Ağlamaktan kızarmış gözlerimi…
Gariptir ki hep bırakmamı isterdin Alkolü,
Bense yalan söylerken sana,
CESARET olsun diye içerdim…
Şimdi yalan söyleyecek sen kalmadın...
Anlamı yok içmenin…

Kaç gün oldu gideli bilmiyorum ama,
Zor olan dönmeyeceğine mi üzülmek?
Yoksa
Kurtulmana mı sevinmek?
Şaşırdım…
Her an karşıma çıkıverecekmişsin
’SEN ADİ BİR YALANCISIN ’
Diyecekmişsin gibi geliyor…
İçimdeki Polyanna’yı kaybetmekten korkuyorum.
Uçurumun kenarında gibiyim,
Hayat devam ediyor ama,
Yakalayamıyorum...

Daha SEKİZ yaşındaydın…
Yaramazlık yapıp,
Neşe dolu olacağın çağda…
Ama sen hiç koşamadın,
İp atlayamadın,
Sadece doğum gününde aldığım,
Bez bebeğinle oynardın,
Bir onu severdin,
Yalnızlıkta…
Şimdi benim;
Seni koklamaya çalıştığım bebeği…
Akranlarının
’BÜYÜYÜNCE NE OLACAĞIM’
Soruları yerine…
Senin;
’NE ZAMAN ÖLECEĞİM’
Soruların vardı,
Bizi kahreden...

AFFET KÜÇÜĞÜM
O sorulara verdiğim yalan cevaplardan…

AFFET KÜÇÜĞÜM
Seni yalan umutlara boğduğumdan…

AFFET KÜÇÜĞÜM
Seni yaşatamadığımızdan…

AFFET, AFFET KÜÇÜĞÜM…

(18.04.08,02:19)