Affedersem Kahrolayım

Bir gün daha eksildi ömrümden,
Ama seni unutamadım.
Ne garip, değil mi?
Giden sen oldun,
Ama kalan ben hâlâ yıkıntıların arasında geziyorum.
Bazen susmakla bağırmak arasında sıkışıyor içimdeki acı.
Adını andığımda dilim yanıyor,
Yine de susamıyorum…

Sen gittiğinde, bir “özür” bile bırakmadın ardında,
Ne bir bakış, ne de yarım kalmış bir cümle.
Bütün kelimeler boğazımda düğüm,
Bütün anılar gözümde sis…
Bir zamanlar gözlerinin içiyle konuşurdum,
Şimdi gözlerini bile hatırlamak istemiyorum.

Çünkü affedersem kahrolurum…
Bu kalbi ikinci kez kırmana izin verirsem,
Ben, beni koruyamamış olurum.
Ve bilirim ki; kendine ihanet,
İnsanın başkasına ettiklerinden daha çok yakar canı.

Duydum…
Gülüyormuşsun yine birilerine.
Beni böyle paramparça bırakıp,
Kendini yeniden bütün etmişsin.
Ben ise hâlâ aynı yerde,
Aynı yalnızlıkla boğuşuyorum geceleri.
Senin “giderken” dediğin o an,
Benim “öldüğüm” gündü.

Kendimle çok savaştım…
“Sarılırsa affet,” dedi içimdeki eski ben.
Ama sonra hatırladım:
Sarılmak bazen boğmaktır da.
Sevmek yetmiyor bazen;
Çünkü senin sevginde zehir vardı.

Ben seni sevdim,
Ama kendimi kaybettim.
Şimdi kendimi bulmak için,
Seni affetmemem gerekiyor.
Çünkü affedersem,
Seninle yaşadığımız her şeyi aklarım.
Oysa kirliydin.
Oysa ben tertemiz bir aşkla geldim sana.

Şimdi ellerim titremiyor artık adını duyunca,
Kalbim hâlâ sızlıyor, evet…
Ama bu sızı, artık hatırlattığın kadar değil,
Hatırlamadıkça yok olacak bir iz gibi.
Zamanla geçeceğini biliyorum.
Ama affedersem, zaman bile yetmez bana.

Bu yüzden…
Ne zaman yüreğim sana meylederse,
Kendime şu cümleyi tekrar ediyorum:
"Affedersem kahrolayım...

Erhan Ablak (ŞİİR ADAM)