Avuçlarımda hatıralar, kırık cam parçaları,
Her biri bir sırdan sızan kan, derin bir iz.
Aşkın bütün sözleri hicranın duvarına gömülmüş,
Her parça bir yangın, her parça bir düğüm olmuş.
Ayna dikildi karşıma, sessiz bir cellat gibi,
Baktı, sert ve soğuk, kelimelerin ötesinde.
Kaçışın anlamsız olduğunu çizgilerle anlattı,
Bir gölge kadar sadıktı, hakikat benimleydi.
Gözlerimde zamanın bıçağı derin izler bırakmış,
Her iz bir ağıt, her suskunluk bir geçmiş.
Hakikat her yansımasında daha keskin, daha yakın,
Ve her temasında ben, biraz daha susuyorum.
Bir başka gölge sardı beni, ağırlıksız, renksiz.
Bir sis gibi yayıldı, nefes gibi, sessizce.
Seher yerini karanlığa terk etti, yollar kayboldu,
Uçsuz bucaksız bir hiçlik yayıldı her yerimde.
Hayat, kırık bir aynanın yankısından başka değil,
Her çatlak, daha çok yüzümü gösteriyor bana.
Keskin kenarlarıyla kanatarak öğretiyor yeniden,
Her damla kan, doğumun bedelini ödüyor aslında.
Hatıralar, kristaller gibi yere çarpılıp dağıldı,
Her parçası bir yakarış, bir vedanın yüzü oldu.
Aynanın suskun yüzünde boşluğa vardım sonunda,
O boşlukta varlığım, kendimi aştı, unuttu.
Orada anlam ve ötesi birbirine karıştı,
Her yara bir hikâye, her hikâye bir yalandı.
Kaçtığım her şey içimdeydi, yüzleştim hakikatle,
Ve kaçarken, o hakikatin ta kendisine vardım.
Gölge ışıkla eridi, ayna yüzümü unuttu,
Varlığımın her parçası sessizliğe büründü.
O sessizlikte yankılanan hakikatin sesi oldu,
Hiçbir şey, her şeyin kendisiydi artık ruhumda.
Kayıt Tarihi : 14.7.2023 04:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir bir anlatı değil; bir çöküştür. Bir insanın, kendini sessizliğin içine kazıyarak yokladığı en karanlık gecesidir bu. Burada kelimeler, gözyaşından değil — cam kırıklarından yapılmıştır. Her dize, bir yankının yorgunluğu, bir yüzleşmenin nabzı, bir hakikatin kanlı pıhtısıdır. “Ayna” bu metinde yalnızca yansıtmaz; hükmeder. “Gölge” sadece peşinden gelmez; içe sızar. Ve “sessizlik” burada bir huzur değil; bir mezardır. Bu şiir, hatıraların çığlığına dönüşmeden önce atılan son çığlıktır. Kaçtığın ne varsa, seni orada beklemektedir. Ve her kaçış, seni biraz daha kendine yaklaştırır. Okuyacaksan eğer, yüzeye değil — çatlağa bak. Orada seni değil, kendini bulacaksın. Ve belki de, o an anlayacaksın: Hiçbir şey… her şeyin ta kendisidir.
