Adsız Kız Çocuğu Şiiri - Cem Dönmez

Kağıt mendil satıyordu
O minik kız çocuğu
Çaresi yok üşüyordu
Yırtılmıştı gocuğu

Sana bir ad arıyorum
Ey adsız olan

Bu şehir
Bu şehirde büzüldüğün
Üşüdüğün

Ve gözlerin
Yağmaya hazır bulutlar
Yani hüzün
Bütün yüzüne dağılan

Sana bir ad arıyorum
Ey adsız olan

Bu yağmur
Bu yağmurda ıslanışın
Üşüdüğün

Ve ellerin
Göğe doğru haykırışlar
Yani hüzün
Bütün yüzüne dağılan

Şu elinde tuttuğun
Mendil kadar ince
Bir iplikle
Hayata tutunuşun

Duruşun
Bir bıçak kalbimi deldi

Zamanın duruşu
Hüzün sana bir ad verdi

Adın eylüldür artık
Eylül
Saçları yağmurlarda ıslak bir çocuk

Dışarıda
Sesi çakala çalan bir soğuk

Haydi
sırtında
yırtık bir gocuk olan çocuk
bu soğuk adamı öldürür
durma
yüzünü sakalıma sür