onların mevsimleri hiç olmadı... zamansız açtılar,
vakitsiz bitkiler gibi dondular kış zamanı
çöl zamanı susuzdular.
ruhları ve bedenleri uyarlayan iklimleri tanımadılar,
yapaylarına kandılar...
mevsimlere mevsimleriymiş gibi inandılar.
yürekleri, inançları, itirazları… topluca aldattılar onları.
sessizliği çığlıkların kaderinden yırtmaya çalışarak yitikleştiler,
kendi kendilerine dövüştüler,
kendi kendilerine öldüler.
yaz
kış
baharın ilki ve sonu en çokta sonbahar
düştüler bir bir yaprak dökümleri gibi mevsimsiz ağaçlardan
oların hiç mevsimleri olmadı,
tanımadılar…
unuttular yaşamlarına değen
zamanları,
günleri,
tarihleri…
gün ışığına, taze çiçeklere, bahara kapatarak,
yaza verdiler bedenlerindeki son terli suları,
kışa sundular vücutlarındaki sıcaklıkları,
onların hiç mevsimi olmadı…
en çok uğruna ziyan olduklarına
zarar vererek ömürlerini ziyan ettiler.
her şeye rağmen herkesten masumdular,
geride dokunulmaz masumiyetlerini bıraktılar…
adları ise saklıdır
Akın OlgunKayıt Tarihi : 12.4.2007 14:01:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

TÜM YORUMLAR (1)