Adının Geçmediği Şiir Şiiri - Ebru Özden

yiğit kerim arslan'a

çekildim kalbimden. söylüyorum:
ben daha gözlerimi keşfetmeden
karanlık, bir yağmur gibi indirildi yere.
soğuk başlamadan aldım kışın tadını.
kıştan önce ayrıldı
birbirinden ellerim.

mağaranın dünyaya bakan kapısı
iniltilerimi çoğaltarak uzadı içine.
eğildikçe ıslanan bu çukurun
duvarlarında adım hecelendi
tırnaklarım kanamadandı daha.
yazının icadından önceydi
işte o zaman senin,
adını yazdım, alnımı dayayıp, ikinci taşıma.

başladı bu, başladı
beni uyuturken söylediğin sürgün.
kalbim, köpeğin leş sürüklerken açtığı boşluk
tanrının bile doldurmayacağı artık.
böyle mi yıkanacak
mezarlıklarda elime bulaşan çamur
yüzüm, yüzünden yansıyan bir bebekse de
beni döndür.
dolmayacak açarsan içimdeki çukur
saçlarımdan tut
göğüs kafesini kapa üstüme
bulaşmasın yastığıma gömdüğüm
ölü bir böceği andıran hasta ruhum.

göğe döndüm. böyle olur.
soğudum, daha da soğurum, sararır tenim
erimez olur yüzüme düşen o kar
ve benden çok seni üşütür ocakta ölüm.