Adını Bilmediğim Bir Sonsuzluk

Seninle başlamadı bu hikâye.
Sen,
zaten hikâyenin kendisiydin.
Ben sadece,
seni okumayı geç öğrenmiş bir cümleydim.

Bir sabah olmadın,
çünkü seninle gece bile
ışık doluydu.
Senin varlığın,
güneşin kendinden utandığı
bir ayravtı.

Ben seni beklemedim,
çünkü sen zaten içimdeydin,
adını bilmediğim bir sonsuzluk gibi.
Zamanlar geçmedi,
sadece seninle anlam buldu her geçiş.

Kalbimdeki en sessiz yer,
senin en yüksek sesindi.
Bir çiçeğin açarken ağlaması gibiydi
senin içimde büyümen.
Adını her unuttuğumda,
gökyüzü yeni bir silvar doğurdu.

Sen beni sevmedin belki,
ama ben seni
sevilmeyi bile istemeden sevdim.
Çünkü sen,
aşkın bile tarif edemediği bir umhâr’dın.

Ve şimdi,
dünya dönüyor hâlâ.
İnsanlar konuşuyor, yürüyor, susuyor…
Ama bir yerde,
ben hâlâ seni yaşıyorum.
Senin adın söylenmeden,
senin gibi hissedilen her şeyde.