Adını Anmadan Şiiri - Anıl Kılıç

Adını Anmadan

Gözlerin, kayıp şehirlerin sokaklarına benziyor,
Bir kez girdim mi, çıkışı olmayan labirent gibi.
Gülüşün, yarım kalmış bir şarkının en güzel yerinde susuyor,
Ve ben, o sessizlikte kayboluyorum her gece.

Ellerin, dokunmaya korktuğum bir dua gibi,
Tutarsam kaybolur, bırakırsam yok olur sanki.
Sana yaklaşmak, derin bir uçurumun kenarında yürümek,
Ama yine de geri adım atamamak gibi.

Sen sustukça içimde fırtınalar kopuyor,
Bir cümle kurmaktan aciz kalıyorum.
Ne anlatabiliyorum seni ne de unutabiliyorum,
Sanki adını ansam, büyüsü bozulacak gibi.

Gözlerin…
Bir kere bakanın bir daha dönmediği eski bir istasyon,
Ben treni kaçırmış bir yolcuyum,
Ama hâlâ bekliyorum.