Adın Yalnız Bile Değil

sesin dalgalara hapsolmuş
görüşme günü haftada bir
işteşi eksik bir öznesin onda da
gidişsiz ve dönüşsüz
ve Eskişehir ayazlarında
buğulu cam cansızlığında

geçmemiş zamanın birinde geçen
tuş (s)esleri arasında
kulağa üç kez fısıldanan
bir ömrün en dip notları bunlar

esaret kalabalık
benim de hiçliğe bölünüşüm tanımsız
harflerin ihaneti de ilk değil
belirsiz tüm karşılıksız hecelerimiz

hepimiz düşüşümüzü bekliyoruz toprağa
ama ihmal de etmiyoruz rüzgarlara sövmeyi
ben de alnımdan süzülen sağanaklarla sulanırken
fark etmiyorum farksızlığını

ve işte nihayet dönüyorum kipime
ve yine ihanet yakalıyor belimden
bakakalıyorum gözlerinin üç fısıltı uzağına
üstelik adın yalnız bile değil