Adımı Sormadan Şiiri - Özlem Dönmez

Siz beni kadın yaptınız,
Bana sormadan, fikrimi almadan.
Omuzlarıma yüklediniz
Sizden arta kalan ne varsa;
Kırık hayaller,
Yarım umutlar,
Susturulmuş sesler,
Mühürlü kapılar...
Yapamadıklarınızı
Yapmamı istediniz.
Gücümü sınadınız,
Sabrımı yordunuz.
Sonra dönüp yargıladınız beni —
Başaramadım diye,
Direnemedim diye,
Kendi kurduğunuz kafesin
Anahtarını elimde tutmadım diye...
Ben mi seçtim bu yolu?
Ben mi ördüm bu duvarları?
Bana biçtiğiniz rolün içinde
Kendi sesimi kaybettim.
Kendi rengimi yitirdim.
Ama unutmayın:
Yeniden var olmayı bilirim.
Gözlerimde taşıdığınız gölgelerden,
Geceleri ördüğünüz korkulardan
Kendi ay ışığımı doğururum.
Adımı unuttunuz...
Ben hatırlarım.
Dizlerime yüklediğiniz yükleri
Tek tek kaldırır,
Kendi yolumu çizerim.
Siz beni kadın yaptınız,
Ama ruhuma dokunamadınız.
Sustum,
Dinledim,
Bekledim.
Şimdi ise
Suskunluğumu kelimeye döküyorum.
Gücümü,
Sakladığım yerden çıkarıyor,
Kendi kaderimi
Ellerimle şekillendiriyorum.