Adımı Bilenler Şiiri - Doğan Çeçen

Birileri hikayemi değil,
Ancak adımı bilirler.
Güldürmeyin beni,
Ad bir etiketse, ben yara iziyim.

Sustum çoğu zaman,
Kelimeler dilimden değil,
Kalbimin en kuytu yerinden fısıldadı.
Bir cümleye sığmazdı yaşadıklarım,
Ben paragraf paragraf unutanlardan oldum.

İçimden geçenleri değil,
Üzerime giydiğim suskunluğu gördünüz.
Gözyaşımı silmeden geçip gittiniz,
Adımı telaffuz ederken
Sesiniz titremedi bile.

Birileri bilir adımı,
Ama kaç gece bölündü uykularım,
Hangi sabaha yarım gözle baktım,
Bilmezler.

Beni tanıdığını sananlar,
Aynamda sadece kendi yansımalarını izlediler.
Ben kırıldım,
Ama hâlâ parlıyorum.

Adım, yalnızca bir çağrı değil,
Bir çığlık belki de,
Duymadığınız.

Siz beni alkışlarken,
Ben içimdeki yankıyı bastırmaya çalışıyordum.
Her tebessüm,
Bir başka vedanın ardından dikilmişti yüzüme.

Güldürmeyin beni,
Beni tanımanız için
Adımı bilmeniz yetmez.

Ben,
Sessiz kalan yanıtların,
Cevapsız duaların,
Bir mevsim gibi değişen umutların
Toplamıyım.

Beni okumak için,
Sadece ismimi değil,
Satır aralarımı da bilmeniz gerek.