Adım Sevgi Şiiri - Mehmet Nedim Korkmaz

Bu ülkeyi, talanlarıyla ve yalanlarıyla sevgisiz hale getirenlere ithaf olunur

Adım Sevgi
On birime girdim
Daha geçen hafta
On bir yıl,
Çile dolu on bir yıl
Yine herşey aynı
Ne üstte vaar ne başta

Anadolu da
Kışları amansız
İnsanları çaresiz
Yolları patika
Yolcuları ümitsiz
bir köyde
İdare lambasının ışığında
Kör ebenin el yordamıyla
Doğurmuş beni anam

Anam;
Şimdi bu koca şehrin varoşlarında
Babam ile omuz omuza
Karnımız doysun diye
Koşturup duruyor
Bir öteyeee bir beriye

Tarlada ırgattı
Fabrikada işçi
Şimdi de konaklarda hizmetçi

Ne ilk ve son sevdası babama
Kadınlık
Ne de beş kardeşe
Analık
Yapamıyor artık
Ne dudaklarına ruj
Ne kirpiklerine rimel
Ne de saçlarına perma
Hep imrendi durdu
Konaktaki hanıma
Unuttu
Bize, kuzularım
Babama yiğidim demeyi

Babam;
Daha girmedi otuz beşine
Beli büküldü
Omuzları çöktü
Şimdiden bile
Bir gün hammal, bir gün amele
Bazen işportacı, çogu zaman boşta
Rahat vermez ne maliyeci ne de zabıta

Akşamları döner eve yorgun argın
Ya susar oturur
Hepimize her şeye dargın
Ya da başlar söylenmeye
Lanet okur hortumcuya

Kim bu hortumcu?

Öğretmenim de sızlanır durur ondan
Yarınlarınızı talan ettiler
Körpecik umutlarınızı
Daha yeşermeden soldurdular
Açlık, sefalet
Soğuk, oyuncaksızlık
Doktorsuzluk, kitap yokluğu....
Hep onların eseridir
Deer durrur

Yine der ki
Onlar hoyratça ve arsızca
Talan ettikçe geleceğinizi
Geçim sıkıntısı
Sıkar mengene gibi
Ana babanızın boğazını
Başlar kavgalar, patırtılar
Ne şefkatten eser kalır
Ne de sevgiden
Minicik yüreklerinize
Korku ve dehşet dolar..

Kim bu hortumcu?
Hangi hortum?
Resimlerine bakmaya doyamadığım
Fil yavrusunun hortumu mu?
Yoksa,
Anamın hizmetçi durduğu
Konağın bahçesinde gördüğüm
Umutlarım kadar pembe
Gülleri sulayan hortum mu?
Hangisi?

Demek
Aç yattığım, soğuk gecelerimin
Alamadığım oyuncaklarımın
Yırtık papuçlarımın
Eksik kitaplarımın
Soğuktan ağlaşan kardeşlerimin
Omuzları çöken babamın
Şefkati tükenen anamın
Her şeyin sebebi hortum muş

Sevmiyorum artık
Ne fili
Ne gülü

Şimdi yüreğimde
Bedenimden bile büyük
Adını koyamadığım
Koskocaman bir öfke...

Minik yüreğime,
Sevgi yerine
Öfkeyi koyanlar,

Pembe umutlarımı karartanlar

Duyun beni!

Adım Sevgi amma
Sayenizde
Ben sevgiyi
Hiç tadamadımki

(01.01.2003...15.45)