Adım Keman Şiiri - Suna Baş Şimşir

Benim adım KEMAN,
Ayrılıkla gerilmiş yaylarım,
Ne okşayan bir beste var böğrümde,
Ne ağıtlarımı dizelere döken kalem.
Boş bir masadayım,
Çalıyorum yine ayrılık şarkısını,
Başım önüme bakamazken,
Kaldıramıyorum yağmurla boğuşan
Gözlerimi gökyüzüne.
İçi harabe olmuş ben gibi,
Aksaçlı bir baş eğiliyor üzerime,
Gözleri kapalı, vuruyor tellerime.
Bir ona bakıyorum, bir yayıma,
Beni konuştururken o, aşkına pejmürde,
Mersem ben onun kadar sevip sevilmemişim.
Birden saçımın tellerine,
Bir çitf gözyaşı damlıyor,
Kızıyorum ona teranem de.
Birden tabureye çöküyor,
Yüreğinin titremesini bastıramıyorum sesimle.
Bırakıyorum kendimi ona,
Çal be dostum diyorum,
çal beni.
Sevemeyipde gönül çaldıklarını zannedenlere çal,
Sevmeyi beceremeyen, sevgisizlere çal,
Bir yoksulu görmezden gelen akrep ceplilere çal,
Fakirden çalıp, cebini dolduranlara çal,
Ama asıl olan,
Yüreğinde merhameti barındıranlara çal.
Çal be dostum,
Hepsini ben yüküme alırım.
Ne kadar ağlasam da
Üzülme,
Büyüktür benim bağrım,
Çünkü, ben K E M A N I M...