Adı sonbahardı Şiiri - Muhsin Gürsu

Bir yıkıntıda doğdu
sonbaharda çocuk
sıkıcı nem kokan havayı çekti içine.
Süt mavi gözleriyle
ilk defa gördü dünyayı.
Solgun yüzler arasında
ağladı doyasıya.

Bir sonbaharda okula gitti çocuk
İçi su dolu potinlerini,
çamurda sürüyerek.
Gördü ilk defa kendini,
yırtık kitabın sayfalarında.
Ağladı solgun yüzüne bakarak.
Ağladı doyasıya.

Bir sonbaharda,
bastı bağrına yavrusunu çocuk.
Baktı doyasıya,
ağlayan anlamsız çehreye.
Gördü kendi solgun yüzünü,
onun bakışlarında.
Kendi kader arkadaşı için,
ağladı doyasıya.

Bir sonbaharda öldü çocuk.
Tarifsiz acılar içinde.
Bir vardiya çıkışında,
göğsünde hain bir kurşun yarasıyla.
Sıkıcı nem kokan havayı,
son defa çekti içine.
Son defa baktı,
etrafındaki solgun yüzlere.
uğurlayan nemli gözlerin arasında,
ilk defa güldü çocuk.