hüzünlü bir gündü,
adı ölümdü çünkü!
gözyaşlarına inat,
parlıyordu gökyüzü!
bahardan kalma bir gündü,
ölüm doğal diyordu doğa,
rengârenk çiçekler,
kaldırım kenarlarında!
güneş ışıldıyordu,
yanaklardan süzülen
gözyaşlarında!
ve karışıyordu,
ölümün soğukluğuna...
hüzünlü bir gündü,
adı ayrılıktı çünkü!
alışınca yürek,
ölümün soğukluğuna,
alışacaktı nasılsa,
ayrılığın acısına...
Kayıt Tarihi : 29.12.2008 16:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Ölüm sevdiklerimizi bizden alıyor ama hayat -kulağa çok klasik bir laf gibi gelse de- devam ediyor.Bir ölümün ardından, bu duygularla yazılmış bir şiirdir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!