Adı Olmayan Şiir (Gökyüzündeki Bir Meleğ ...

Sisli bir kış günüydü ve hafif bir yağmur çiseliyordu.

Seni ilk gördüğüm gün......

İlk görüşte vurulmuştum,

İşte demiştim...işte benim mutluluğum.

Gizlice takip etmiştim seni oturduğun eve kadar.

Ve nedendir bilmiyorum

Sabaha kadar nöbet tutmuştum dar sokağınızın başında.

Hava çoktan kararmıştı oysa

Ve biliyordum o saatte tekrar çıkmayacağını....

Bilmiyorum...

Belki de seni beklerken ıslanmak keyif vermişti bana

Sonrasında da devam etti bu gizlice takip etmeler

Ve sabahlara kadar beklemeler..

Bazen utansam da...

Ne duygularıma hakim olabildim ne de ayaklarıma.

Bilinmeyen bir güç

Her gece sana götürüyordu beni şuursuzca...

Sense beni fark etmiyordun bile

Başın önde ve sanki hep bir önceki ayak izlerine basarak

Sadece yürüyordun.

Beni çeken bu masum hallerin miydi yoksa.

Bilmiyordum..bildiğim tek şey sana yürümekti.

Ve yürüyordum ardından gizlice..

Görev gibi olmuştu benim için seni eve kadar getirmek

Ve gün ağarıncaya kadar o dar sokağın başında beklemek...

Perdenin ardından ve uzaktan siluetini görsem yetiyordu

Zaten huzurla uyuyabilmemin tek ilacı da buydu.

Ama sen...

Seni göremediğim halde uyuyabildiğim

Tek bir gecemin bile olmadığını nereden bilecektin..

Zaten her gece tatlı bir ümitle seni bekleyen

Bir adam olduğunu nereden bilecektin.

Yine soğuk bir kış gecesiydi.

Seni bekliyordum her zamanki dar sokağın köşesinde..

Zaten ben hep oradaydım...değişmiyordu ki...

O gece ve her gece, hep aynı sokağın aynı köşesinde.

İşte o gece..

İlk kez pencereni açmış ve uzun uzun bakıp gülümsemiştin ya bana

Ya da belki de bana öyle gelmişti...

O gece ilk kez seni gün ağarmadan bırakıp eve dönmüştüm...

Ve uzun zamandır ilk kez derin ve rahat uyumuştum..

Bütün bir gece gülümsemelerin dolmuştu rüyalarıma

Ve sabah bir çift gülümseyen bakışla uyanmak da cabası...

Sonra...sonra o son gece

İlk kez gündüzünde de seni göremediğim o gece

Bütün ümitlerin yerle bir olduğu gece

Bütün sevgilerin bütün aşkların yok olduğu gece

Her zamanki gibi seni beklediğim

Ama sıradan olmayan gece...

Kıyametin koptuğu gece....

Geç saatlere kadar sönmemişti ışıklarınız.

Ve ben o soğuk gecede anlaşılmaz bir şekilde terliyordum.

Yüreğimin sıcaklığı tüm bedenimi sarmış gibiydi...

Önce bir gürültü...açık pencerenizden gelen...

Ardından hala kulaklarımda uğuldayan bir kadın çığlığı..

Diğer evlerden size doğru koşuşturmalar.

Bir şeyler oluyordu ve ben kapınızın önünde bulmuştum kendimi.

Biri “sevgi ölmüş” dedi..”daha gencecikti oysa”

İsmini bile o an öğrenmiştim.

Senin için “öldü” dedikleri o gece...

Tam 6 gün sonra açtım gözlerimi...

Bugün aradan yıllar geçti belki

Ama ben seninle aynı gece

17 Aralık 1982 gecesi..

Sevgi’nin ve sevgilerin öldüğü gece öldüm...

Rahat uyu meleğim...