Adı Konulmamış Yalnızlık...

bir yol kenarına yığılıp kalmış
köpek leşi kadar yalnızım...
kaçıp kurtulmak istiyorum
olmuyor..!
bu beden, bu ruh benim
tüm yolların sonu çıkmazlarla dolu
bir labirentte çaresiz bir fare
canım yanmıyor bu bir teselli

bileklerimi kestim
kanım öyle büyük bir gürültüyle boşaldı ki…
duysan korkardın
insan yalnızken sesler daha şiddetli
bir karıncanın adımları bile içimde depremlere gebe
yalnızım işte
orta çağdan kalma bir vebalı kadar yalnız
ve bir o kadar iğrenç...
canım yanmıyor bu bir teselli

ruhumdaki afakanları sorma,
sorma yaralarımı
gösteremem ki artık sana
adımı bile unutuyorum bazen
insan ismiyle çağrılmayınca çok zaman
unutuyor işte
unutuyor dedimse her şeyi değil
yüzün hâlâ tüm canlılığıyla önümde
verdiğin nefesin sıcaklığında ısınıyorum

oysa birçok şey gibi
yitip gitmeni isterdim
çürüyüp, dökülmeni
etinin kokusu yine sen kokmalı
kurtlar düştüğünde leşine
canın yanmalı
içimi kemiren duygular gibi
yiyip bitirmeli
çığlıklarını işitmeli en sağır kuşlar bile
ürkmeli şehrin tüm kuşları
gökyüzü kuşa kesmeli

saçmalıyorum değil mi
ama insan yalnızken ve çaresizken
en sevdiğine bile kin besliyor
kızgınlığım, öfkem sana mı sanıyorsun?
sadece çaresizlik

ellerim bağlı öylece bakıyorsam yollara
özlediğimden işte
bir sesi
bir nefesi
daha ne kadar katlanırım bilmem
bu kokuşmuş bedene
artık kokusu benim bile migdemi bulandırıyor
yarasalara düşkünlüğüm bundan
kuytulara sığınmam bundan

hadi...
ya çık gel bir kıvılcımla al çıkar beni
bu onulmaz karanlıktan
yada hepten vur başımı
kanım kırmızı değil zaten
kopkoyu katran
gözlerini andıran
yuğ beni masumluğunda kurtar beni
bu sonu gelmez boğulmalardan
bu dipsiz vurgunlardan usandım
hırçınlığım sana değil
yalnızlığa
hadi o yutmadan beni
çık gel
uslandır beni...