Son perde.. Şiiri - Murat Ülkü

İçimde delice dolaşan duygular
Darmadağınık uçuşan uykular
Bir bir tükenmiş, bitik umutlar
Sıkıca sarıyor beni yalnızlıklar...

Her adımda bir hüzün izi
Yüreğimde kaybolmuş yitik bir sızı
Gecenin sessizliğinde iniler,
Adı konulmamış derin bir acı...

Yitip giden her gülüşte
Bir parça ben eksilir
Aynada gördüğüm çehre
Bana yabancılaşır ve silinir..

Nefes almak bile zor gelir
Yürek yorgunluğun çarkında ezilir
Duman duman yükselir efkarım
Ve ağına düşerim sensizliğin...

Ağaran gün, yeni bir umut
Güneşi beklerken her bulut
Yine aynı karanlık çöker
Yine aynı hüzünle kararır her yer...

Her şey anlamsız, her şey yalan
Bir gölge gibi peşimde dolanan
Bu bitmeyen çile, bu derin keder
Belki de hiç bitmeyecek kim bilir?..

Boğazımda düğümlenen her hıçkırık
Karanlık dehlizlerde yankılanan bir çığlık
Nefesim kesilir, titrer ellerim
Bu acımasız yalnızlıkla ben biterim...

Gözyaşlarım çağlayan olur akar
Ruhumda kapanmayan yaralar açar
Her bir damlada boğulur ruhum,
Sensizliğin zehriyle dolar her hucrem...

Zaman durur, dünya döner boşuna
Güneş doğsa da içimde hep bir fırtına
Paramparça olmuş bir cam misali
Toplasam da beni, bir araya gelmez ki...

Umutlarım bir bir intihar ederken
Ben de peşlerinden sürüklenirken
Karanlığın ta en dibine batarken
Sadece kurtulmak isterim, her şeyden...

Gözlerimde çaresizliğin donuk bakışı
Yüzümde çizgi çizgi geçmişin acı nakışı
Her nefes son, sanki bir ölüm provası
Tüm renkler soldu, karardı yalanın dünyası...

Damarlarımdaki kan çekilir sanki
Aklım buz kesmiş bir boşlukta takılı
Her ses yankı bulur, ama duyulmaz
Ruhumun çığlığı, kimseye ulaşmaz

Tüm anılarım bir bir silinirken
Kalan tek şey bu dipsiz kederim
Bir enkazın altında çırpınırken
Son bir nefesle kaybolur bedenim.

Kapanan her kapı, bir mezar taşı
Umutsuzluğun sonsuz yoldaşı
Gözlerim açık, ruhumda ölüm dansı
Bu son çığlık, kayboluşun sancısı...

Artık ne bir söz, ne bir dua
Karanlığa gömüldü her rüya
Yankılanan sessizlik, boğuyor beni
İşte bu bitmeyen kabusun son perdesi....