Adı Çürük Elma Olsun Şiiri - Nuh Karaaslan

Adam eti ağırdır;
Ab-ı hayatında,
Can gövdeye mülk değil sonuçta…
Bab-ı Ali efendisi ol ol da;
Kadın kadıncık da olmalı yanında…
Yuf ervahına!
Büyülü ufuklara gitme hayalinde;
Zortayı çektik!
Tatlı su frengine el edip;
Dirazeden çıktık!
Zülfî yâre dokunduk…
Sefa pezevengini adam sandık da;
Pösteki saydık!
Rufailere karıştık…
Çaputuna çuluna, âşıklık ne haddine;
Gök demir yer bakır…
Çalakalem yazdık!
Ha bire;
Şecaat arz ederken mer-i kıpti sırkatin söyledik ki;
Zurnada peşrev olmaz, ne çıkarsa bahtına…
Nev’i şahsına münhasır bir adamın;
Himmetine endaze olmaz…
Hoşafın yağı kesilmedikçe;
Hülya ile pilav pişirilmez…
Öz ağlamayınca göz ki hiç ağlamaz…
Olmaz olmaz deme, olmaz olmaz…
Hem
Gökten ne yağar ki yer kabul etmez…
Rüzgârlı havanın kuytusu;
yağmurlu havanın uykusuna muhtaçken:
Sittei Sevir kapıyı çevir,
Şüyuu vukuundan beter…
Zakkum gibi!
Yüreğe işlenen…
Sağ göz sol göze muhtaç olmasın derken:
Od yok, ocak yok
Odunun gözü omca da…
Yürek Selânik!
Gün doğmadan neler doğar;
Göz gözden düşer,
Belki de padişah yasağı üç gün sürer…
Karagözün düğününde;
Kafdağı’ndan kar bağışlaması kolaydı…
Düğün dernek;
Çalgı çengi arasında,
Can evinden vurulup,
Ciğerler yakılırdı; kına yerine…
Güzellik onsa, dokuzunu dondurup,
Her boyayı boyadık da geriye fıstıkî yeşili mi kaldı?…
Helvalar karılır bizde;
Düğün,
Cenaze evinde…
Bunun içindir belki de
Helva demesini de biliriz, halva demesini de…
Adam eti ağırdır,
Ab-ı hayatında,
Boğaz dokuz bölümdür,
Her kemâlin bir zevâli vardır,
Kavak yaprağını tepeden dökerse kış çok olur:
Kelâm ile kemâli birleştirmek gerek.
Sırf bu nedenle…
Zira
Zürafanın düşkünü, beyaz giyer kış günü,
Mangal kenarı ise; kış gününün lâlezarıdır…
Önce düşün sonra söyle
Ki
Bıçak yarası geçer, dil yarası asla!
Rahat ararsan; mezarda…
Mezarda bile olsa:
Yar beni ansın da çürük bir elma ile olsun…