Adem Koşan Şiirleri - Şair Adem Koşan

Sarı yelek mavi kazak Temmuz kadar sarı Gökyüzü kadar maviydi Yemyeşil bir orman göçürdü Bozkırın tozunu yutarak. Sarı yelek mavi kazak Akıttı gözünün yaşını Hep İçinde bir yerlere Taşmadan taşırmadan Kırmadan dökmeden Sarı yelek mavi kazak Açık etmedi sırları Emanete sahip çıkarak Kimseden ummadan Oldurmaya çalışarak Sarı yelek mavi kazak Ürkek bir kuş gibi narin Bir erkekten daha güçlü İlmek ilmek dokudu hayatı Yarıda kalır mı diye korkmadan..

Bir toz zerresi gibi Yağmurlara hasret Uçtukça uçtum Düştükçe düştüm Ne zaman susacak Bu sessiz çığlığım Ne zaman sönecek Bu içimdeki yangın Kulaklarımı tıkasam Gözlerimi de yumsam sıkıca Uyanmak istemediğim Tatlı bir hülyaya dalsam Ne bir üf çıktı ağzımdan Ne de kötü bir söz işittim Ne yaşadıysak biz Hep içimizde yaşadık...

Işıl ışıl olurdu haziran sabahları Akasya ağacına yuva yapan kumrular Ahşap pencerenin çam kokusu Ve kasasında vızıldayan sinekler Çok uzun değil belki sekiz , on yıldı Yıldızların parıl parıl parladığı Yeni yılın gelmek bilmediği Mermere kazınmış gibi Tadı hiç silinmeyen Ne hayal ne de rüya Meğer insanın özüymüş O çocukluk yılları..

Gün olur İki kelimeyi bir araya getiremez insan, Gün olur Soluksuz yağan yağmurlar gibi
Dökülür yüreğinden Duygular, düşünceler.. Doldu muydu taşar insan. Kimi zaman Çiğner durur yutamaz, Kimi zaman Kuş üflese dağılır derdi tasası. Kapı aralığından süzülen, Belli belirsiz bir ışıktır bazen Yılların suskunluğunu çözen. Sararıp dalından düşen yapraklar, Gün olur Çiçek açarlar en tazesinden.

Mayıs hiç bu kadar hüzün kokmamıştı Hiç bu kadar üşütmemişti yüreğimi Hüznün mevsimi olmaz! Sonbahar kapısından bir kere girdin mi Demir sürgüsü kapanır ardından Çıkmak istersin de çıkamazsın Derlerdi de inanmazdım Keşke kulak verseydim Ağırkanlı mıydım, gamsız mıydım Yoksa tatlı bir rüyada mıydım Ne çok sıcaktım ne de çok serin Zira korkardım uçlarda olmaktan. Dün yaşandı , yarın belki olmayacak Derlerdi de inanmazdım..

Tozak yağardı inceden Ekim sonu kasım başı Buz kesmezdi ortalık hemen
Karakışı haber eder giderdi
Tozak yağardı inceden
Ekim sonu Kasım başı
Uyandırarak sobayı
Derin yaz uykusundan

Yaz akşamları eser dururdu bozkırda Dutlar haziranda, kirazlar temmuzda olur Yarısını toprak, yarısını da kuşlar yerdi. Salatalıklara kıfır düşer, ağustosu pek göremezdi Olmayana bitmeyene inat Ürpertili bir umuttu bizimkisi Ne kötü gönlümüz varmış meğer Kadı evinden kaygana umarcasına

Düşünceler uçuşurdu Zihninin semalarında Kendine özgü , katışıksız Fakat cılızdı sesi Savrulup dururdu hep Hoyrat rüzgârlarda Zamanın fırçası pek mahir. Konuşamaz ama kaş göz çizerdi Sen kayıtsız ol dercesine Bu yüzdendi içe dönüşleri
Demlenmeye bırakırdı Kırgınlıklarını da heveslerini de ..