Adem Bayar Şiirleri - Şair Adem Bayar

Arka sokaklarındayım yalnızlığımın.
Yıkılmaya yüz tutmuş bu taş yığını,
Bu harabe bina benim evim.
Küf kokan hüzün basamaklarını
Gözyaşlarımla yıkıyorum.
Yerlerde, cam kırıkları…

Sayfalar bomboş, kelimeler kayıp.
Afak umutlu günlere kapalı.
Sevdiğini sılada ağlar koyup
Gönül gurbet yollarına sapalı.

Çabalar hep gafil, amaçtan ari,

Aşk beni anlamamaktır.
Aşk aşkı anlamamaktır.
Aşk anlaşılamamaktır.
Sen beni anlamamak için çaba harcadıkça
Aşktan uzaklaştın.
Ben seni anlamak için çırpınıp durdukça

Oturup bir köşede ağlamak da mı varmış
Aşkın tanımında?
Hayata müdahale gücünden yoksun
Ve son derece zavallı hissetmek?
Çevrende senin dışında gelişiyorsa olaylar,
Var olup olmadığını sorgulamak için geç kalmışsın demektir.

Matematiksel bir gerçeklik miydi aşk?
Dışarıdan bakanın gözlerini kamaştıran parıltısıyla
İçine düşenin dünyasını karartan çıkmazlarını
Nasıl barındırabiliyordu bünyesinde?
Çelişkilerden müteşekkil yapısı
Bir paradoksunkiyle ne kadar örtüşüyordu?

Sevdiğim bütün kadınlar zengindi
Ve ben zenginliği sevmemek inadındaydım.
Ve yoksulluk bana ebediyyen aşıktı, ben
Beni seven yoksul kadınlardan habersizken.
Çocuktuk kadınlardan haberdar olmaya başladığımızda.
Bir yoksunluktan ziyade kusur sayılırdı aşık olmamak

Beni bağlamaz başkaları ne düşünür, yazar çizer.
Ben kimseyi memnun etmek zorunda değilim.
Bir tek sana karşı duramam, aşk gururu ezer.
Ama senin de bir tek ben umrunda değilim.
Bilmiyorum bu daha ne kadar böyle devam eder.
Ama elimde değil, sensiz geçen zamanın şuurunda değilim.

Ay soyundu ben uyandım,
Tenim dondu bense yandım.
Ay utandı ben giyindim.
Can usandı ben tükendim.

Ay kapandı ben üzüldüm,

Yazı getirmek için yazılan yazı,
Baharın bittiğine duyulan hüzün,
Kışın habercisiyse hazan,
Bitirilen her gün ve yitirilen zaman
Geçmişle gelecek arasındaki köprü
Ve farkına vardığımızda

Her şey bir anda son buldu.
Evden ayrıldım.
Eşyalarımı toplayıp çıktım.
Zaten fazla da bir şeyim yoktu.
Evim, salonum, mutfağım,
Yatak odam, banyom ve aynam…