Adıyla sesleniyordu Adam.
Ağlayarak geliyordu Kadın.
Kadının suçu, sesinin karanlıkta kaybolmasıydı,
Adamın bu bahar yeni bir aşka tok olması.
Yok olması içten değil yersiz samimiyetin,
Bıçak ucu kadar keskin bilenmiş nefret.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta