AD- Canımın Sıkıldığı Anlar...

Zaman zaman ifade yeteneğini yitiriyor şiirler.
Bazı duygularımızı tanımlamaktan öte geçmiyor, oysa insan anlamak istiyor ve anlaşılmak.
İnsanın içindeki boşluğu nasıl tarif edebiliriz ki? Sevgi bir güle indirgenemeyecek kadar soylu, kinimiz, kızgınlığımız bir ateşten çok daha yakıcı.
Hayatta en kötü şey itham edilmek, sui-zan bir insana yapabileceğimiz en büyük haksızlık.
Birisi hakkında gizli gündem oluşturmak, onun hakkında yanlış kanat beslemek…
Biliyor musunuz ben bu duyguları bir çocuğun gözlerinde yaşadım.
O zaman anladım ki; dünyanın en mükemmel şiirleri bir araya gelse, masum bir bakıştan daha etkili olamazlar.

Bir insanı yanıltmak, hayal kırıklığına uğratmak dünyanın en aşağılık işi, yok eğer o kişinin yanılgılarını biz taşımıyorsak, bu sefer bir algı problemi var demektir ki, karşımızdaki insana uygun bir açıyla yansımıyoruz demektir.

İşte tam bu noktada, biraz diliniz dönüyorsa eğer, hemen şiire baş vuruyorsunuz..
Ne yazık ki kelimelerin gücünün yetmediğini, aciz kaldığını görüp üzülüyorsunuz.

Arşimet’in dediği gibi “bana bir destek noktası verin, dünyayı yerinden oynatayım” Ama maalesef, ne O, dünyayı yerinden oynatabileceği destek noktasını buldu, ne bizler duygularımızı ifade edebileceğimiz güçlü kelimeleri.

Yaşadığım her geçen gün acziyetimi görüyorum, her insan evren taşıyor içinde, ama hepimiz onun minyatürü dünyaya mahkûmuz.

Elimizden tüm imkânlar alınmış ve bizden abideler dikmemiz bekleniyor.
Her şey düşünce boyutunda kalıyor ve her seferinde imkânsızla yüzleşiyoruz.

Derinlerden korkuyoruz, biraz açılmak istesek, ayaklarımızın altında yer hissi kaybolduğunda, telaşa kapılıp, kıyıya doğru kaçıyoruz, ummandan dem vuruyoruz ardından.

Bazen kendimi, odun kıranın “hıhh” deyicisi gibi hissediyorum; boş boş karalıyorum.
Bir an şöyle düşünüyorum,
Leyla ile Mecnun, Kerem ile Aslı, tek kıta da olsa şiir yazmış mı?
Ya da ülkeler fetheden Büyük komutanlara ait bir mısra bilen var mı?
Hallac-ı Mansurun 'enel hak' sözünden başka ne biliyoruz?

Ve kendime kızıyorum...
Birileri odun kırarken, biz hala “hıhh” diyoruz.